วันพฤหัสบดีที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2553

เรียงความวันแม่

 

 

แม่ของฉันแม่คำนี้มีอนุภาพยิ่งใหญ่ในใจลูกทุกคน มันยากที่จะเปรียบเทียบได้กับทุกสรรพสิ่งในโลก ทุกๆคนเกิดมาต้องมีแม่คือผู้ให้ชีวิตชีวิตหนึ่งกับลูกแต่เราจะเห็นความสำคัญกับคำว่าแม่มากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง       ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีแม่เป็นผู้ให้กำเนิด แม่ของฉันเป็นชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้มีสมบัติอะไรมากมายมหาศาลแต่ที่แม่มีให้ตลอดเวลาก็คือ ความรักความห่วงใยที่แม่มีให้แม่ไม่ได้อยู่กับฉันตลอดเวลาหรอกแต่ฝากฉันให้ย่าเลี้ยงดูซึ่งย่าของฉันเองก็เปรียบเทียบเหมือนแม่อีกคนที่ฉันก็รักมากที่สุดเท่ากับแม่เฝ้าอบรมสั่งสอน ส่งให้เรียนหนังสือให้ความรักความห่วงใยเหมือนกับแม่เพียงแต่ไม่ได้ให้กำเนิดเท่านั้นเอง ฉันอาศัยอยู่กับย่าตั้งแต่เล็ก เพราะแม่ของฉันต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดกับพ่อ เพื่อหาเงินที่ได้ส่งมาให้ฉันกับย่า ฉันมั่นใจว่าแม่ของฉันทำงานเหนื่อยมากกับการที่ต้องแลกหยาดเหงื่อของแม่เพื่อนำเงินมาให้ลูกคนนี้ใช้อยู่ใช้กินเหมือนกับเพื่อนคนอื่น  ถึงฉันจะอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กแต่ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เคยมาหาฉันเลยบางทีฉันยังถามแม่ว่า ทำไมแม่กลับมาบ้านบ่อยจัง แม่ตอบคำเดียวว่า คิดถึงอยากเจอหน้าลูก ฉันได้แต่ยิ้มและกอดแม่ให้สมกับที่ห่างกัน 

วันเวลาในช่วงที่แม่ของฉันไม่อยู่กับฉันแม่ได้เฝ้าแต่โทรมาหาฉันเกือบทุกวันบอกให้ฉันฟังว่า อย่าเป็นเด็กดื้อนะเวลาย่าพูดอะไรก็ให้เชื่อฟังบ้าง    ตั้งใจเรียนหนังสือถ้าเรียนดีจะมีของขวัญกลับมาให้    ซึ่งก็รู้แล้วแม่เป็นห่วงฉันมากแค่ไหน สำหรับย่าของฉันที่เป็นคนเฝ้าเลี้ยงดูฉันตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่จนถึงปัจจุบันนี้ ก็เป็นแม่ของฉันอีกคนหนึ่งเช่นกันเพราะท่านมอบทั้งความรักความห่วงใยความเป็นอยู่และเรื่องของการกิน   ท่านมอบให้กับฉันทุกอย่างเพียงแต่ท่านไม่ได้ให้กำเนิดเราเท่านั้นเองฉันให้ความสำคัญกับท่านทั้งสองเท่ากันฉันเฝ้าแต่คิดว่าจะตอบแทนบุญคุุณ

 

 

ของท่านแค่ไหนถึงจะหมด แค่ให้กำเนิดมาก็มากพออยู่แล้วแต่นี้เลี้ยงดู    เรามาจนเติบใหญ่ได้ร่ำเรียนหนังสือมาจนปัจจุบันนี้ฉันสามารถตอบแทนบุญคุณท่านได้ก็คือ พยายามตั้งใจเรียนและเป็นเด็กที่ดีของท่านก็พอ ฉันขอขอบพระคุณย่าของฉันมากที่ช่วยเลี่ยงดูฉันจนเติบใหญ่

และจะไม่มีวันลืมแม่คนนี้ของฉันเลย และอยากจะบอกแม่ของฉันเองว่า อย่าทำงานหนักมากนะ ลูกคนนี้เป็นห่วงและรักแม่ที่สุด ฉันดีใจมากที่ได้มีแม่ถึง 2คน สุดท้ายนี้ฉันมีคำกลอนมาฝากแม่ของฉันได้แต่งขึ้น มาจากความรู้สึกของฉันที่มีให้แก่แม่คนนี้

 

สตรีใด ไหนเล่า เท่าเธอนี้

เป็นผู้ที่ ลูกทุกคน บ่นรู้จัก

เป็นผู้ที่ มีพระคุณ การุณนัก

เป็นผู้ที่ สร้างความรัก สอนความดี

เป็นผู้ที่ คอยสั่งสอน เอาใจใส่

คอยห่วงใย เราทุกคน จนวันนี้

เปรียบแสงทอง สว่างล่ำ นำชีวี

เธอคนนี้ คือแม่ ของเราเอง

 

เด็กหญิง สุนิษา เสียงเพราะ ชั้น ม.1  โรงเรียนบ้านอาเลา จังหวัดสุรินทร์

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น